Rood aangelopen, de ogen stijf dichtgeknepen en de mond zo ver mogelijk open. Huilen huilen huilen. Met lange uithalen en onvoorstelbaar hard. Armen stijf tegen je aan gedrukt en de handen dichtgeknepen tot stevige knuisten. Amper een maand oud ervoer je van alles.
Je eerste dagen ontving je alle indrukken gelaten. In een soezende slaaptoestand liet je alles over je heen komen. Je vond het allemaal wel best. Je had er nog geen gevoelens bij. Maar dat veranderde. Je begon er wel wat van te vinden. Soms werd het te heftig en dat liet je merken.
Je was ontroostbaar. Het kostte enige tijd, maar uiteindelijk kwam je weer tot rust op de bank, stevig vastgehouden, een beetje wiegend. Terwijl jij op een speentje zoog, neuriede ik een liedje tegen je hoofd. Een lichte trilling van het neuriën was voelbaar. Het zuigen op het speentje werd minder, totdat je hem uiteindelijk losliet. Soms kwam er nog een pruillipje en volgde een tweede ronde met het speentje. Met neuriën ging ik nog langer door, totdat je diep in slaap was en ikzelf ook was bedaard.
Het liedje was altijd hetzelfde en bleef ik maar herhalen. Een vertrouwd en herkenbaar ritueel. Zou dat niet het beste kalmeren? Maar bovenal kon ik op die momenten niets anders verzinnen. Zodra jij ging huilen, kon ik niet meer denken. Ontelbare keren heb ik dit liedje geneuried en gezongen.
Over het liedje had ik niet nagedacht. Het was het eerste wat me te binnen schoot. Ik weet niet hoe ik erop gekomen ben, maar nu ik erbij stil sta heeft het eigenlijk ook een mooie toepasselijke tekst. Fly me to the moon.
Merel 
lieflijk mooi geschreven, en bijna lijflijk mooi hoorbaar
Moeders die voor hun kind zingen, het blijft een universeel mooi beeld.
Moooooi
.. aaahh, wat lief.. Ja, zingen werkt altijd.
Lief, liever, liefst!
moeders hoeven daar niet over na te denken, die doen het automatisch goed
heb met onze oudste toen die pasgeboren baby was urenlang door de kamer gelopen. Zo lang ik liep en zacht zong was ze rustig. als even ging zitten (je wordt wel eens moe) dan gaf ze duidelijk aan dat dat NIET de bedoeling was. Had daar ook een vast liedje voor 🙂
kilometers afgelegd op die manier 🙂
Thx voor bringing back the memories!
En wat was dat vaste liedje dan? 😉
Inderdaad ben ik ook aan de wandel met de kleine. Ik kocht een draagdoek, want hij wordt toch wat zwaar. Maar dat ‘pikt ie niet’; hij wil wel echt in de armen liggen, dat mag in de doek, maar zodra ik hem niet meer zelf ondersteun…
So sweet… al heeft mijn oudste, dit jaar wordt ze 18, intussen wel al door dat haar mama niet echt toonvast kan zingen (dat klinkt wat liever dan ‘zo vals als een kat’) *zucht* dat vond ze ooit anders 🙂
O zo herkenbaar.. Ik heb de eerste drie maanden mijn dochter non-stop gewiegd, getild, gezongen en op mijn pink laten sabbelen. Tip: Bakeren. Toen was alles direct over.
Ik denk dat ik wel ‘geluk’ heb gehad. Het huilen is maar twee weken echt hevig geweest en daarna waren het de bekende huiltjes; ‘ik heb honger’ en ‘ik ben moe’. Maar inderdaad; het boek ‘regelmaat en inbakeren’ heb ik van a tot z gelezen en ik begon er net over na te denken om dat inbakeren serieus te overwegen.
Ja Emily (mijn dochter) huilde niet heel veel, maar wilde niet losgelaten worden. Ze was heel erg op zoek naar geborgenheid. Die draagzak was wel fijn, daardoor kon ik toch wat doen, maar ze kon niet goed slapen en alleen liggen in de box. Door het bakeren was alles ineens over, sliep ze direct door en waren alle aanhankelijkheden weg. Daar was ik toen zo blij om. Gelukkig dat het nu een stuk minder is bij jouw kindje! Las net je reacties op mijn site, leuk!
Btw. ik ga je volgen. Volg je mij terug?
Ja, ik heb je gevonden! Leuk!