Vies?

Hoe krijg je het voor elkaar. Bij een poepluier duw je de inhoud er bij je benen uit en tijdens het verschonen veeg je nog even met je been door alles heen. Net voordat je nieuwe luier om is ga je plassen, zodat zowel jij als ik onder zitten. Na het drinken spuug je nog wat melk terug, goed gemikt over mijn schone kleren.

Het valt me op dat ik wat jou betreft nergens vies van ben. Als we samen in bed liggen, kan je heerlijk tegen me aan liggen kwijlen. Jij ligt met open mond een beetje te lachen en ik ben gestopt met het vegen met een doekje. Het is onbegonnen werk. Dus we liggen met onze hoofden op een handdoek en het liefst lig ik lekker dicht met mijn hoofd bij dat van jou. Ook al is die handdoek nat gekwijld.

Inmiddels heb je oog voor mijn schrikreactie bij de luier- en spuugongelukjes. Jij kijkt dan angstvallig naar mij voor het vervolg. Als mama gaat lachen heb jij de grootste lol, als mama niet vrolijk reageert, vind jij er ook niets meer aan. Dus ga ik maar lachen, want dan blijft het leuk. Ik bedacht me dat als alles goed gaat, ik juist meer moet lachen. Want wat leer ik je nu? Hoe groter de ravage, hoe beter het is?

Dit geldt wellicht nog wel meer voor boeren en scheten. Je krijgt een compliment bij een stevige boer na het drinken. Je scheetjes vind ik schattig, ook al passen ze qua volume en geur net zo goed bij een volwassene. Iedereen reageert er vrolijk op en dus ga jij lachen. Er komt een moment dat ik je moet gaan vertellen dat boeren en scheten niet netjes zijn. Ik snap dat jij dat dan niet gaat begrijpen.