Bevalling

 
Door de vorige bevalling, eindigend in een keizersnede, werd me deze keer een keuze geboden; de natuurlijke wijze of weer een keizersnede. Ik koos ervoor om het op de natuurlijke wijze te doen. Het zou toch vast minder pijnlijk en sneller dan de vorige keer gaan? Wel besloot ik dat als ik weer zou moeten worden opgenomen om ingeleid te worden, het dan een keizersnede werd. Ik wilde juist meemaken dat het kindje zelf de start van de bevalling zou aangeven. Als dat weer zo kunstmatig gestart zou worden, was voor mij het mooie effect weg.

De uitgerekende datum kwam in zicht. Net zoals de vorige keer gaf mijn lichaam totaal geen signalen daar naartoe te werken. Tijdens een controle wilde het ziekenhuis de keizersnede zodoende alvast plannen. Wanneer wilde ik het? Meteen na de uitgerekende datum of uiterlijk twee weken later? Bizar om er zo over na te denken. In eerste instantie dacht ik; geef het nog twee weken de kans, maar dan zou ik precies op de verjaardag van de grote broer uitkomen. Dat niet. Als je dan toch mag kiezen, dan liever die twee verjaardagen zo ver mogelijk uit elkaar. Oftewel dan maar meteen de eerste dag na de uitgerekende datum.

Vervolgens kwam de keizersnede pas echt voor me in beeld en bedacht ik me. De vorige keer was het herstel me tegen gevallen. Na een natuurlijk bevalling schijnt dat minder zwaar te zijn. Zodoende vroeg ik toch om een ingeleide natuurlijke bevalling.

Het vorige circus met tabletjes toedienen en afwachten vond niet plaats. Deze keer startte ik met het oprekken middels een geplaatste ballon. Na een hele dag ongemak waren we drie centimeter verder. Ik had gehoopt dat gedurende de dag mijn lijf wel zou starten, maar helaas. De volgende dag werden de vliezen gebroken en na enige tijd wachten werd vastgesteld dat er verder niets gebeurde. En toen kwam weer het weeënopwekkende middel. Na korte tijd begon een weeënstorm en wist ik precies weer waarom ik de vorige keer als een trauma had opgeslagen. Ik zat pas op zes centimeter ontsluiting, het ging nog wel een paar uur duren.

Meteen kwam pijnbestrijding ter sprake en dat wilde ik ook wel. Het pompje dat ik de vorige keer had gehad werd als eerste genoemd. ‘Dat niet!’ was mijn duidelijke reactie. Lief lichtte de anderen mijn ervaringen daarmee toe. Gelukkig was daar geen discussie meer over en werd er voor een ruggenprik gekozen. De anesthesist werd gebeld. Het zou even kunnen duren. Ik voelde de bui al hangen. Binnen vijf minuten stond de anesthesist echter al naast het bed. Maar ook kwam een bevallingscoach die het toch nog ‘even’ met me wilde proberen, want soms kon het door een weeënaanval ook snel gaan. Ik kon moeilijk ‘nee’ zeggen. Ik kon namelijk helemaal niets meer zeggen. Na nog een kwartier doormodderen en opnieuw op een arts wachten om te constateren dat we geen centimeter opgeschoten waren, kon eindelijk de anesthesist het buisje in mijn rug prikken.

Wat een opluchting. Ik had een infuus in mijn rug waardoor de medicatie naar binnen bleef lopen. Ik voelde nog wel wat, maar totaal geen pijn. Wat een uitvinding! Ik lag enige tijd te genieten, zag op de monitor de weeën in volle gang zijn, terwijl ik weer praatjes kreeg. Totdat ik koorts kreeg, niet kon stoppen met rillen en men op de monitor zag dat de hartslag van de baby veel te hoog werd. Weer werd er gemeten; ik zat al op tien centimeter. Maar ook deze keer was de baby met het hoofd naar achteren ingedaald, een sterrenkijker. Er werd overlegd. Er kon niet meer gewacht worden. De OK werd gebeld voor de keizersnede en daar ging ik dan.

De teleurstelling dat het niet gelukt was en de opluchting dat het allemaal bijna voorbij zou zijn, wisselden elkaar af. Vol emoties lag ik weer tegen het blauwe operatiedoek aan te kijken, om vervolgens door een venster daarin te mogen zien hoe de baby uit mijn buik getild werd. Een snelle kus en daar ging ze met papa en een kinderarts ervandoor.

Pas toen ik weer teruggebracht werd op mijn kamer werd me aangegeven dat de kleine opgenomen was op de afdeling Neonatologie. Ik wist al dat ze 24 uur zou moeten blijven, om te bezien of ze goed zou herstellen. Echter, er werd me ook verteld dat ik draagster bleek te zijn van de GBS-bacterie en daar misschien mijn kindje mee had besmet. Voor baby’s is dit gevaarlijk en zodoende werd er bloed van haar op kweek gezet en moesten we twee dagen wachten op de uitslag. Tot die tijd zou er alvast preventief antibiotica gegeven worden.

De emotie rollercoaster ging dus door. Helemaal toen ik naar mijn kleine werd gebracht en haar in een couveuse zag met allerlei meters en een groot aantal artsen. Er kon dan wel gezegd worden dat het allemaal meeviel, zo kwam dat toen niet bij me over.

En zo eindigde ik na middernacht in mijn eentje, zonder baby naast me, op de gynaecologie afdeling voor het herstel na een keizersnede. Twee dagen waar ik niet graag aan terugdenk. De ochtend dat de uitslag van de kweek zou komen, zaten we aan het bedje van onze kleine dame te wachten en kregen we te horen dat ze sowieso niet naar huis mocht, omdat ze haar temperatuur die nacht minder goed had vastgehouden. Mijn tranen waren niet meer te houden. We bleven toch maar wachten op de uitslag van de kweek. Als die niet goed was, zou de opname nog minimaal een week langer duren.

Eind van de ochtend kwam de uitslag: goed nieuws er was geen besmetting opgetreden. Even later nog meer goed nieuws, de temperatuur was inmiddels weer goed en na het nodige overleg mocht ze toch gaan. Mijn grote wens om tegelijkertijd het ziekenhuis weer uit te mogen, kwam gelukkig uit. Eind van de middag waren we thuis en hielp de kraamzorg ons op gang. Wat was het fijn om weer thuis te zijn.

Pas de volgende ochtend aten we, samen met de grote broer, onze eerste beschuit met roze muisjes. Het startsignaal om van het kleine wonder te gaan genieten.