Melancholie te over

zoals jij nog steeds naar me keek
maar ik je blik nu niet ontweek
overdonderd door de chemie

Gevallen

He jij,

Het was snel duidelijk wie dit jaar de extra aandacht krijgt.
Daar ben je de laatste maanden namelijk al erg druk mee.
De frustratie en moeizame acceptatie maakten het niet makkelijker.
Jezelf stevig tegenkomen.
En ondertussen merken dat denken eigenlijk ook niet meer gaat.
Dat is dan jezelf tegenkomen op een bijzondere manier.

De dropping

Het is zaterdagavond. Mijn vriendinnen Ilse en Marleen zijn er. We zitten aan de keukentafel. Meestal gaan we naar mijn kamer, maar mijn ouders zijn weg. Justin is boven. Hij is thuisgekomen om te studeren, omdat hij tentamenweek heeft.

Dagboek om te herinneren

Dinsdag 15 maart

De psycholoog wil dat ik een dagboek bijhoud. Het kan helpen bij het herinneren. Misschien ga ik me er beter door voelen, zegt ze. Ik heb niet geantwoord. Ik zat stil op mijn stoel, keek naar buiten en af en toe naar haar. Zij praatte juist heel veel. Ze stelde allemaal vragen waar ik niet op reageerde. Het leek net of ze met iemand anders in gesprek was en ik er van een afstandje naar keek. Ik heb niets te vertellen. Ik wil ook niets vertellen. Praten zorgt meestal voor problemen. Wel schrijf ik altijd al graag. Dus dat dagboek, dat wil ik wel gaan doen. Voor mezelf, omdat ik dan wat te doen heb. Zonder er over te praten.

Nooit meer naar een reünie

Het leek een goed idee, maar blijkbaar ben ik een stuk voorbereiding vergeten. Ik heb geen fantastische antwoorden op die typische reünievragen. Nee, ik heb geen supergave baan. En nee, ik heb ook geen man en twee kinderen.

Verdacht

Wat een opluchting! Meteen na het overlijden van mijn man, vertelde de politie mij dat ik een verdachte was. Nu wordt er toch een natuurlijke doodsoorzaak vastgesteld.

Goodbye my lover

Hoe ik het hoorde. Ook dat zal ik nooit meer vergeten. Het was tijdens een video-overleg met collega’s. Er werd gevraagd of er een bericht op intranet geplaatst diende te worden als een oud-collega overleden was die veel voor de organisatie had betekend. Ik reageerde te begrijpen dat we dat niet deden. Er zijn genoeg gepensioneerden, waar leg je de grens. Mijn collega vond dat geen vergelijking. ‘Over wie hebben we het hier dan eigenlijk?’ vroeg ik. Daarop werd jouw naam genoemd. Jouw naam.

Nieuwe baan

‘Zit jij niet op LinkedIn?’
Afgelopen week kreeg ik dat weer te horen. En zodoende start ik op zaterdagavond eindelijk met een LinkedIn-account. In werkoverleggen begin ik een kritisch zeurtoontje te krijgen. Dat heb ik zelf ook wel door. Ik werk er gewoon te lang; vijf jaar precies hetzelfde werk. Alles al eens meegemaakt. Tijd voor iets nieuws. Ik had het niet zo ver moeten laten komen. Als het tijdens de vrijdagmiddagborrel met mijn vriendinnen over werk gaat, komt dit al vaker terug. En dan komt mijn afwezigheid op LinkedIn steevast voorbij.
‘Daar vind je je nieuwe baan hoor!’

Let’s go back to the start

Zo veel jaren geleden. En dan ontdekken dat ik niet de enige ben die daar nog aan terugdenkt. Was ik nog zo jong, zoals jij schrijft? Ik vond mezelf niet meer jong. Maar toch, ook ik zie de onbezonnenheid van toen. Enthousiast, misschien wat naïef? Dat door de jaren heen wel gesleten is. Ik voelde hoe je naar me keek. Wat je nu omschrijft als willen beschermen. Ik voelde nog wel meer. Die instinctieve connectie. En naar ik nu weet jij dus ook. Nog steeds.

Verder weg dan ooit

Ik liep naar de lift en jij kwam er van een andere kant ook aan. We konden meteen instappen. Ik keek op mijn horloge. Tien voor negen. Ik kwam net aan op het werk, jas nog aan, tas aan mijn arm. Jij was al een tijdje aanwezig en ging weer naar binnen na een rookpauze.
‘Kind naar school brengen, dan krijg je dit soort starttijden.’
‘Lekker, toch.’
En toen moest ik er al weer uit.

Auto-bingo van automerken

Het begon met een toevallige ontdekking in een speelgoedwinkel vlak voordat we op vakantie gingen. Bij de spellen zag ik het blikje auto-bingo liggen en ik wist meteen dat het een vakantietopper zou worden.

Liefdesgedichtje

Na zes jaar mag het wel een traditie genoemd worden. Valentijnsdag inspireerde tot het schrijven van een toepasselijke tekst. Begin februari, soms zelfs eerder, begon de ideeënmotor al te draaien, te beginnen met een quote of gedicht. Tot zo’n vier jaar geleden schreef ik bijna maandelijks teksten in dat genre, dat veranderende naar eens per jaar voor Valentijnsdag. Dit jaar lukt zelfs dat niet meer.

Tweede kraamtijd

 
Vier weken voor de uitgerekende bevallingsdatum stopte ik met werken. Wat een rust kwam er toen. Ik ruimde nog wat laatste dingen op, maakte eindelijk het fotoboek van de vakantie af en kwam sinds lange tijd weer eens toe aan het lezen van een tijdschrift op de bank. Ik wist toen al dat het de stilte voor de storm was, dat ik er nog maar even goed van moest genieten en vooral moest zorgen dat ik zo uitgerust mogelijk raakte. Daarna was de rust inderdaad voorbij. De eerste zes weken na de bevalling, de kraamtijd, vlogen om. Wat verliep dat anders dan de eerste keer.

Bevalling

 
Door de vorige bevalling, eindigend in een keizersnede, werd me deze keer een keuze geboden; de natuurlijke wijze of weer een keizersnede. Ik koos ervoor om het op de natuurlijke wijze te doen. Het zou toch vast minder pijnlijk en sneller dan de vorige keer gaan? Wel besloot ik dat als ik weer zou moeten worden opgenomen om ingeleid te worden, het dan een keizersnede werd. Ik wilde juist meemaken dat het kindje zelf de start van de bevalling zou aangeven. Als dat weer zo kunstmatig gestart zou worden, was voor mij het mooie effect weg.

Geboren

 
we hebben zo genoten
direct bij je eerste aanvang
in onze harten gesloten

Mama is een fabriek

 
Regelmatig ga ik met mijn kleine man naar onze bibliotheek. De prentenboeken staan in bakken gesorteerd op thema. Hij kan er zo prima bij en rent steevast naar de bakken van ‘transport’ om daar autoboekjes uit te halen. In het zithoekje gaan we ze dan samen lezen. Voor de variatie probeer ik elke keer ook wat boekjes uit een andere thema-bak tussendoor gelezen te krijgen. Met wisselend succes. Na een half uurtje is het wel weer tijd voor een volgende activiteit en verlaten we de bibliotheek. Wij nemen nooit boekjes mee; thuis hebben we er ook al zo veel.

Weer zwanger

 
Het is weer week 37, de week dat het bed op klossen hoort te gaan. De vorige keer deed ik dat braaf, maar dat bleek voor mijzelf helemaal niet handig. Ik had een krukje nodig om in en uit bed te komen en als je ’s nachts meerdere keren eruit wilt is dat niet fijn. Deze keer staan ze dus klaar, maar wachten we nog even.

Het drama van de kapotte koelkast

De oude Amerikaanse koelkast

De nieuwe koelkast en vriezer

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze koelkast ging kapot.
Wat was daar nou zo extreem erg aan?
Het was een Amerikaans model, de keuken is op de eerste etage en hij kon niet door het trapgat.
Hij is er toch ook in gekomen?
Ja, maar toen was het huis nog in aanbouw.

Geen tijd

‘Mama, kom je meespelen? Maaaamaaa maaahaaam!’
‘Ja, ja ik hoor je. Ik moet nu echt beginnen met eten maken hoor. Ik ben in de keuken. Zijn de autootjes niet leuk meer?’
‘Mja.’

Hoe het gaat

Het gaat al weken niet lekker. Misschien zelfs wel maanden, als ik er wat beter over nadenk. Maar ik wil er niet bij stilstaan. Ik besef me heel goed dat ik me er bewust voor afsluit. Het lijkt echter wel of de mijlpaal van 12,5 jaar getrouwd zijn maakt dat ik er niet meer omheen kan. Dat dit het moment is dat ik iets moet gaan doen.

Spijt?

‘Heeft u spijt?’ vraagt de agent.
‘Spijt?’ herhaal ik verbaasd ‘hoe bedoelt u?’
‘Nou van wat u heeft gedaan,’vult hij aan.
Die vraag had ik niet verwacht.

Toekomst

 
Soms, meestal ‘s avonds laat, stuur ik mijn gedachten gericht op pad. Naar jou. Ik twijfel er dan niet aan dat jij ook aan mij denkt. Op eenzelfde manier. Dat wij een toekomst hebben waarin de liefde er altijd is, vol met speciale momenten. Zo ’s avonds laat denk ik minder helder. Dan lukt het mijn gedachterichting te kiezen en de realiteit buiten te sluiten. Want ik weet dat ik ervaar wat ik niet heb en denk te willen hebben. Maar ondertussen besef ik ook dat wat ik denk te willen hebben niet als zodanig komt. Dat daar vervolgens dan nog zoveel meer bij komt wat ik juist niet had willen hebben, waardoor dat wat ik dacht te willen hebben, de aantrekkelijkheid verliest zodra ik het heb.

In memoriam Floortje

 

Lieve Floor. Vanmorgen hebben we afscheid van je genomen. Een besluit dat we gisterenavond namen toen jij opeens zo ziek werd dat je niets meer kon behalve braken, terwijl er niets meer te braken was. De hele nacht waren we samen. Ik kon niets anders dan je aaien en huilen en me realiseren dat dit onze laatste uren samen zouden zijn. Je was twintig, met slecht functionerende nieren en een allergie; elke dag pillen en speciaal voer. Twintig was mooi, meer dan mooi. We hadden al eerder bedacht dat als je serieus ziek ging worden, de keus minder moeilijk zou zijn om dit besluit te nemen. Maar toch.

Brandweer – Robby en Blix in Amerika

 

‘Kijk, daar gaat er weer een!’
Robby zegt ‘Wat? Waarheen?’
‘Die brandweerauto, malloot!
Ze zijn hier megagroot.’

Yellowstone – Robby en Blix in Amerika

 

Yellowstone Park zien ze staan.
Het grote bord geeft het aan.
Eerst bij de ingang betalen.
Daarna de route bepalen.

Yellow Cab – Robby en Blix in Amerika

 

De vriendjes staan aan de stoeprand
met pen en papier in de hand.
Ze bekijken elke auto,
want ze spelen autobingo.

Las Vegas – Robby en Blix in Amerika

 

De vriendjes kijken aandachtig.
Las Vegas is reusachtig.
Grote gebouwen, mooi verlicht.
Het is een prachtig gezicht.

Vliegen – Robby en Blix in Amerika

 

De vriendjes roepen ‘Hoera!
Wij gaan naar Amerika!’
Robby zegt ‘Nog een paar uur…’
Blix roept ‘… en dan AVONTUUR!’

Feest met een staartje

Elize

Ik draai voor de spiegel een rondje en ben zowaar tevreden over wat ik zie. De lange zwarte jurk heb ik vorige week speciaal voor vanavond gekocht. Hij sluit nauw aan, maar ik kan het hebben. Ik ben veel afgevallen. De spanning van de laatste weken beïnvloedt mijn eetlust behoorlijk.

Affaire in de financiële top

Geschreven in juli 2014; een mogelijke uitwerking van de gebeurtenissen die ertoe leidden dat Willem Buiter aangifte deed van stalking en intimidatie door Heleen Mees. Feiten zijn overgenomen uit gerechtelijke stukken, de relatie met de opvolging van Wellink uit dit artikel.

 

Uit het proefschrift van Heleen Mees

 

Willem keek naar zijn telefoon. Hij zag dat het geluidje een sms’je van Heleen was en ging verder met zijn gesprek over inflatie en monetaire politiek. Hij viel een paar keer stil en moest zoeken naar zijn woorden.
‘Zullen we de volgende keer maar verder gaan?’ zei zijn gesprekspartner ‘Dat sms-bericht van zojuist heeft blijkbaar je aandacht nodig.’
Toen ze afscheid namen kwam er een tweede sms-bericht binnen. Misschien moest hij het geluid uitzetten. Heleen was echter niet de enige die berichten stuurde. Soms was het bijzonder handig om meteen op de hoogte gesteld te worden van ontwikkelingen binnen de Amerikaanse Citigroup-bank waar hij als hoofdeconoom werkzaam was. Sms-berichtjes van Heleen waren echter al lang niet zakelijk meer. Hij durfde ze al niet meer in bijzijn van anderen te lezen. Soms waren ze zo direct in onverbloemde taal, dat hij er rode konen van kreeg. Hij kon zich dan totaal niet meer concentreren op zijn werk.

Actie is reactie

‘Het is niet wat je denkt dat het is!’ riep hij toen ik onverwacht zijn kantoordeur opende. Ik wilde hem verrassen met een lunch in de stad. Ik was verbaasd dat zijn secretaresse niet in de aangrenzende kamer voor zijn deur zat en was zodoende doorgelopen. De secretaresse had ik gevonden; half ontkleed bovenop zijn bureau. Er was geen denkwerk nodig om te zien wat hier gebeurde.
‘Nee? Jij hebt lef!’ gilde ik. Ik smeet de deur dicht en vertrok. Ik zag de blikken wel van al die kantoortijgers. Hun gesprekken verstomden even en op fluistertoon gingen ze daarna verder. Zij wisten zo te zien al langer wat er speelde. Was ik dan zo naïef geweest?

Vliegtuig, vliegtuig en een Cadillac Coup de Ville

Met jouw komst zijn er veel nieuwe rituelen in ons huis gekomen. Rituelen die horen bij het gezellige gezinsleven. Die rituelen starten vaak met simpele dingen en groeien uit tot een aaneenrijging van kleine dagelijkse gebeurtenissen. Naarmate je ouder wordt, draag je er zelf ook steeds meer je steentje aan bij. Afwijken van een routine kan alleen als jouw leuke dingen er deel van blijven uitmaken. Anders is het huis te klein.

Het ultieme vakantiegevoel

De avond viel. Het begon al te schemeren en op een paar spelende kinderen na was het zwembad zo goed als leeg. Plotseling klonk in de verte muziek. Ik herkende meteen de eerste klanken van Stromae’s cd Racine Carree. Heerlijk. Van mij had het volume nog wel wat harder gemogen. Mijn hangmat Sambito had een mooi plekje naast mijn tentje op de camping. Ik schommelde zachtjes heen en weer en zag hoe barbecues werden aangestoken en de eerste drankjes gulzig naar binnen gegoten werden. De ergste hitte was voorbij en ik voelde mijn huid nog natintelen van de zonnestralen. De aftersun van Garnier Ambre Solaire was geen overbodige luxe. Nadat ik mezelf al schommelend had ingesmeerd liet ik de fles op de grond vallen.

Mijn hallux valgus

 

negen centimeter minimaal
twaalf is als hoogte meest favoriet
een schoen zonder hak kan beslist niet
alleen dan voel ik mij optimaal

Reddende engel

Kinderen waren mijn lust en mijn leven. Als klein meisje speelde ik vooral met poppen. Dat waren mijn kindjes. Als er gevraagd werd wat ik later wilde worden, dan was mijn antwoord steevast moeder. Niemand was verbaasd dat ik kinderverpleegkundige werd. Daar kon ik mijn zorgzaamheid voor kinderen in kwijt. Het leven lachte me toe. ‘Inge heeft het goed voor elkaar,’ zei iedereen. ‘Nog een man en eigen kinderen en dan is het plaatje compleet.’

Een vrije vrijdag

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Soms heb je van die dagen dat je je simpelweg zo gelukkig voelt. Dat heb ik vandaag. Het is een zonnige vrijdagochtend en dankzij de 36-urige werkweek in mijn nieuwe baan in het HagaZiekenhuis heb ik om de week op vrijdag vrij. Dit is de derde vrije vrijdag en het voelt nog steeds als een cadeautje.

Met opzet aangereden

 

 

 

 

 
Gisteren, zaterdag, was een hele zonnige dag en voor het eerst weer bijzonder warm. Wat doe je dan als je in Den Haag woont? Dan ga je ’s middags naar Florentia om een ijsje te eten. We waren benieuwd hoe onze 2,5 jarige jongen dat zou vinden. Zijn eerste likje ijs kreeg hij daar ook en daarna zijn we er meerdere keren geweest. De hele winter echter niet meer.

Het mooiste cadeau

Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt 
met een rood lint. In de deuropening draaide ik me nog even om. Het pakje zag er feestelijk uit. Daar had ik ook echt mijn best voor gedaan. Het moest er overduidelijk uitzien als een bijzonder mooi cadeau. Mijn hart klopte in mijn keel. Hoe zou hij reageren? Ik zou het niet zien. Ik had ervoor gekozen het niet te willen zien. Het leek me beter het zo te doen. Hij zou dit niet zien aankomen. Hij moest eerst de kans krijgen dit zelf te verwerken. Of was ik gewoon een enorme lafaard?

De nieuwe arts

 
Ik lig net in bed als de telefoon gaat. Ik weet al wat er gaat komen.
‘Ja, Jan Brouwers hier. We hebben een bloeder op de SEH en ik verwacht dat we er daarna meteen nog eentje uit de kliniek moeten doen. Ik ben er al.’
‘Ik kom eraan.’ Meteen hang ik op. Snel doe ik mijn kleren aan en stap de auto in.

De droom

De dag voorbij. De ogen gesloten. De gedachten gaan alle kanten op. Ze komen nog steeds bij jou. Over wat is geweest en wat had kunnen zijn.

Weet je het zeker?

‘Weet je het zeker?’ hoorde ik zachtjes achter me.
‘Hmmm,’ was mijn instemmende geluid. Ik rook zijn aftershave en hoorde hoe hij de sleutel pakte.

De hele fietstocht hadden we niets tegen elkaar gezegd. Af en toe zei hij: ‘Nu links.’ ‘Daar rechts.’ Zo waren we van ons werk bij zijn huis terecht gekomen. Ik zou bij hem gaan eten. Na maanden om elkaar heen gefladderd te hebben, gebeurde er opeens zoveel zo snel. Met mijn hoofd kon ik het niet bijbenen.

Intense stilte

Buiten heerst een intense stilte, maar in zijn hoofd razen gedachten die hem dwingen op dit late uur de deur open te doen. Hij moet haar zoeken. Ze is al twee uur weg. Zo weglopen is niets voor haar. Dat realiseerde hij zich op dat moment ook wel, maar hij kon het toen niet opbrengen om achter haar aan te gaan. Wat had hij moeten zeggen? Hij moest nadenken. Hij had haar al lang terug verwacht. Inmiddels is het zelfs al donker geworden.

Vreemdgaan

Het voelt een beetje als vreemdgaan. Hier zet ik al zo lang al mijn teksten. Het begon met een frequentie van twee keer per week, daarna liep dat terug naar één keer per week. Tegenwoordig vind ik dat één keer per maand toch wel moet lukken. Niet dat de hoeveelheid daarbij belangrijk is, maar schrijven is leuk en door al het andere wat ik voorrang geef, komt het er niet meer van. Ook niet meer in mijn hoofd. Begon het met creatieve verhalen, vervolgens werd het babypraat en tja, wat dan nu.

Hyperthyreoïdie

Ik dacht eerst dat je even duidelijk wilde maken dat je niet blij was. Je was namelijk nooit blij als we je na vakantie uit het dierenpension ophaalden. Je had daar altijd je eigen stoel veroverd en met de nodige weerstand ging je weer je mandje in om naar huis te gaan.

Tekenen

Je eerste keer tekenen was bijzonder. Een vel A3 papier op de grond en een setje hele dikke potloden ernaast. Wat zou je gaan doen? Je ging ernaast zitten en zag de kleuren; ‘Rood! Groen! Blauw!’ Toen wist je nog niet wat dan welke kleur was. Je pakte een potlood op, maar snapte niet wat je ermee kon. Mama moest het dus maar even voordoen.

Zomerliefde

Ik hoorde pas later dat wij op school de VC werden genoemd; de vrijgezellen club, de meidengroep waarvan nog niemand een vriendje had gehad. School kostte me veel moeite en ik had maar weinig aandacht voor al het andere. Dat veranderde op mijn vijftiende, op een camping in Zuid Frankrijk. In het zwembad ontmoette ik Remco.

Scene 1, take 1

De jongste zijn heeft vele voordelen. Sinds kort kan ik nog een voordeel aan de lijst toevoegen; broer verblijdt me met allerlei baby benodigdheden.

Het is tenslotte Valentijn

 
We zouden nooit iets weghalen. Dat had ik nota bene zelf voorgeschreven. Praten via de mail ging zoveel makkelijker dan in het echt. Dat kwam niet door de slechts weinige momenten dat we elkaar zagen. Daarin werd na verloop van tijd het gesprek zelfs lastiger. Dagelijkse belevenissen hadden we al zelden uitgewisseld. Die werelden waren zo gescheiden. We wilden het over die andere dingen hebben, de dingen die maakten dat we elkaar bleven opzoeken. Ja, toch? Spanning bouwde zich steeds meer op. De mail was een veiligere, eenvoudigere weg.

Het moment

 
ze keek hem aan maar zei niets
heel laat zei ze nog hallo
uiteindelijk dan toch iets
ze had wel meer gewild zo
maar eigenlijk ook weer niet
een moment van slechts een tel
het ging veel en veel te snel
toen was het alweer geschied

Kusje

 
Je eerste woordje was poes. Niet zo verwonderlijk met zoveel aandacht voor Floortje. Daarna kwamen er snel verschillende woordjes. Ik weet niet eens meer in welke volgorde. Die woorden kwamen veelal door de baby-boekjes die je zelf steeds opnieuw wil doorbladeren. Wij blijven trouw namen en dierengeluiden produceren.